Lang geleden dat er een update kwam. Gelukkig wordt er meer op mijn Facebook geplaatst 🙂 … Maar nu dan een langer stukje. Over een huis. Of niet.
Laten we beginnen bij het begin. Omdat ik, volgens de verwachting, nooit zal kunnen lopen, is het huidige huis waar ik woon, een appartement op de 2e verdieping zonder lift, niet zo heel handig. Ik ben nu bijna twee en weeg zo tegen de 14 kilo. Dat is al best een hele boel, maar nog te doen voor mijn papa. Mama heeft er al wat meer moeite mee. Daarnaast is er in ons huisje geen plek voor een goede bedbox in de woonkamer, dus ik lig op de bank de meeste tijd. In een hoekje, maar ik doe mijn best om te rollen. En dan kan ik dus wel van de bank rollen. Zelf zie ik het gevaar niet, maar papa en mama schrikken zich dan een hoedje.
Dat, met nog een hele boel andere zaken, zijn de reden dat mijn papa en mama om een ‘medische urgentie’ hebben gevraagd voor een verhuizing. Zo krijg je voorrang op andere woningzoekenden. Misschien lijkt dat niet eerlijk, maar aan de andere kant; nog zes tot 10 jaar wachten is echt geen optie.
Goed. De medische urgentie.
Die vraag je aan bij ‘Het Vierde Huis’, een organisatie welke onderdeel is van ‘Woningnet’, wat weer de verzamelplaats is van alle huurwoningen van o.a. Utrecht. ‘Het Vierde Huis’ heeft aangegeven dat het vinden van een geschikt aangepast huis lijkt op het zoeken van een speld in een hooiberg. De kans dat er een geschikt huis komt, is klein. En dat was te merken.
Wij wachten al ruim een jaar op een woning en dat dus MET die urgentie.
Er waren al eerder wat perikelen met geschikte woningen die NIET aangepast waren (toch geschikt omdat ze brede deuren hadden en volledig begane grond). Maar deze gingen aan onze neus voorbij.
Goed. Dat is afgesloten.
Maar dan kwam er plotseling, een paar dagen geleden, een e-mail. Er was een geschikt huis gevonden.
Een eengezinswoning, voldoende slaapkamers, een omgebouwde garage tot zorgunit (slaap- en badkamer), brede deuren. Een tuin. Alles. In een leuke buurt. Leuke straat.
Wij slaakten met z’n allen (ja ik ook) een klein gilletje. Zou het dan toch?
Maar dan…
De email kwam binnen op 6 december. Indien we interesse hadden moesten we reageren naar ‘Het Vierde Huis’ voor 13 december. Dus op 7 december, nadat we hadden gekeken in de straat en bij het huis (erin kan niet), hebben we gereageerd. Wij hebben interesse.
Daarna kregen we een email terug. Onze gegevens waren doorgegeven aan de woningaanbieder. Een, ons niet bekend welke, woningstichting. Die gaat dan, op welke criteria is ons ook niet bekend, een selectie maken uit de geïnteresseerden. Zit je niet bij de selectie; hoor je niets meer. Zo wel dan komt er een kijkdag. Op de kijkdag zelf moet je beslissen of je het huis accepteert. Als je dat doet en er zijn er meerdere, dan komt er een loting.
Wat??
Dus. Er is een instantie die een selectie maakt van een zeer beperkt aantal huizen voor een selecte groep mensen. Die maakt een selectie. Biedt een huis aan. Laat het dan weer verder over aan de Woningstichting. En die laat het over aan ‘het lot’. En alles duurt dagen, weken.
Blijkbaar begrijpt niemand dat wachten VRESELIJK veel stress oplevert. Niet alleen voor ons, maar voor alle gezinnen die hebben gereageerd op een huis. Stress die je er juist NIET bij kan hebben. Want je hebt al de zorg voor een gehandicapt gezinslid. Zorg die ook stress oplevert.
Waarom kan de selectie niet zo gedaan worden dat de instantie ‘Het Vierde Huis’ een lijst bijhoudt van geschikte kandidaten, de mail stuurt MET uitnodiging tot kijken naar kandidaat 1, en bij afwijzen/toch ongeschiktheid huis, de mail pas stuurt aan kandidaat 2. Zo weet nummer 2 nooit dat er een geschikt huis is (geweest). En is de stress ook minder. Kost het meer tijd voor de instanties, ja… dat wel. Maar minder stress bij onder zware druk staande gezinnen. Is dat niets waard??
Of wij het huis ‘hebben’ of niet… dat horen we pas later…
To be continued…